PŁYTA DNIA 51/2023

Blondie to amerykański zespół rockowy, który został założony w 1974 roku w Nowym Jorku przez piosenkarkę Debbie Harry i gitarzystę Chrisa Steina. Zespół był pionierem na amerykańskiej scenie nowej fali lat 70-tych w XX wieku. Jego pierwsze dwa albumy zawierały silne elementy punk rocka i nowej fali, a choć bardzo popularne były w Wielkiej Brytanii i Australii, Blondie był uważany za zespół undrgroundowy w USA, dopóki nie wydali „Parallel Lines” w 1978 roku. W ciągu następnych czterech lat zespół wydał kilka przebojowych singli, takich jak “Dreaming”, “One Way or Another”, “Heart of Glass”, “Call Me”, “Atomic”, “The Tide Is High” i “Rapture”. Zespół stał się znany ze swojej ekstrawaganckiej mieszanki stylów muzycznych, która obejmowała także elementy disco, popu, reggae, funk, a nawet rapu.

Blondie rozpadło się po wydaniu szóstego studyjnego albumu „The Hunter” w 1982 roku. Debbie Harry kontynuowała karierę solową z różnymi rezultatami po tym, jak przerwała ją na kilka lat, aby opiekować się partnerem (Chris Stein), u którego została zdiagnozowana rzadka autoimmunologiczna choroba skóry. Zespół ponownie się połączył w 1997 roku, osiągając ponownie sukces i ich singiel “Maria” w 1999 roku stał się numerem jeden w Wielkiej Brytanii, dokładnie 20 lat po ich pierwszym singlu numer jeden w Wielkiej Brytanii (“Heart of Glass”). Grupa promowała się i występowała na całym świecie podczas następnych lat i została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame w 2006 roku. Grupa Blondie sprzedała około 40 milionów płyt na całym świecie i nadal jest aktywna. Ostatni album studyjny zespołu, „Pollinator”, został wydany 5 maja 2017 roku.

„Parallel Lines” to trzeci studyjny album z roku 1978, bardzo dobry album zespołu Blondie, który pokazał ich zdolność do tworzenia różnorodnych i wpływowych utworów. Album ten był produkowany przez Mike’a Chapmana, który znany jest z pracy z takimi artystami jak David Bowie, T. Rex czy The Rolling Stones. Chapman pomógł Blondie wejść w nowy styl muzyczny, który łączył elementy popu, rocka, disco i nowej fali. Album ten zawierał wiele przebojowych singli, takich jak “Heart of Glass”, “One Way or Another”, “Sunday Girl” czy “I’m Gonna Love You Too”. Album ten sprzedał się w ponad 2 milionach egzemplarzy na całym świecie i został uznany za jeden z najlepszych albumów lat 70-tych w XX wieku.

Franek Kimono to postać muzyczna, która powstała jako żart i satyra na modę disco w latach 80-tych w XX wieku. Jego twórcą jest Piotr Fronczewski, znany aktor teatralny i filmowy. Franek Kimono śpiewał piosenki o absurdalnych i humorystycznych tematach, takich jak karate, dżudo, kung-fu, czy Bruce Lee. Często słyszymy też określenie jego stylu spiewania, jako pierwszego polskiego rapera. Jego styl był bardzo charakterystyczny i łatwo rozpoznawalny: nosił kolorowe stroje, perukę z długimi włosami i okulary przeciwsłoneczne. Jego piosenki były bardzo popularne i wpływowe, a niektóre z nich stały się klasykami polskiej muzyki rozrywkowej. Wiele cytatów z jego piosenek weszło do języka potocznego, np. “Nie rycz, mała nie rycz – ja znam te wasze numery” czy “Po dobrej wódzie lepszy jestem w dżudzie”. Franek Kimono był także bohaterem serialu „Tulipan” i filmu „Wakacje z Madonną”, w których Piotr Fronczewski grał jego rolę. Franek Kimono jest uważany za jedną z najbardziej oryginalnych i zabawnych postaci polskiej kultury.

Płyta “Franek Kimono” z roku 1984 to jeden z najbardziej znanych albumów polskiej muzyki disco. Została wydana przez wytwórnię Arston i zawierała 11 utworów, w tym takie przeboje jak “King Bruce Lee karate mistrz”, “Dysk dżokej”, “Ja jestem Menago” czy “Pożegnanie Franka”.

Płyta była nagrodzona w plebiscycie Polskiego Radia PR II jako Płyta Roku 1984 w kategorii Muzyka rozrywkowa. Album był także rekomendowany przez wiele znanych osób, takich jak Krzysztof Krawczyk, Krzysztof Penderecki czy Andrzej Wajda. Płyta “Franek Kimono” była także inspiracją dla innych artystów i projektów. W 1998 roku Piotr Fronczewski nagrał nową płytę pod pseudonimem Pan Kimono, która była kontynuacją jego pierwszego albumu.

Zespół Czerwone Gitary to jeden z najbardziej znanych i cenionych polskich zespołów rockowych, który ma ponad 50 lat działalności. Zespół składa się z czterech gitarzystów: Seweryna Krajewskiego, Jerzego Skrzypczyka, Arkadiusza Wiśniewskiego i Marka Jabłońskiego. Zespół gra muzykę pop rockową z wpływami bluesa, country i folk. Zespół ma wiele przebojów, takich jak “Nie zadzieraj nosa”, “Dzień jeden w roku”, “Takie ładne oczy”, “Anna Maria”, “Gondolierzy znad Wisły” czy “Nie spoczniemy”. Zespół ma też bogatą biografię i wiele nagród i wyróżnień.

Seweryn Krajewski to kompozytor, piosenkarz i multiinstrumentalista, który był liderem Czerwonych Gitar od 1965 do 1997 roku. Jest autorem wielu utworów przebojowych napisanych dla innych artystów, takich jak Irena Jarocka, Urszula Sipińska, Piasek czy Maryla Rodowicz. Jest też autorem muzyki filmowej do wielu filmów i seriali. Seweryn Krajewski rozstał się z Czerwonymi Gitarami w 1997 roku po konflikcie z Markiem Karewiczem, który wyrzucił go z zespołu po publikacji jego książki o życiu Karola Wojtyły. Seweryn Krajewski mieszka obecnie w Stanach Zjednoczonych.

Płyta „Największe Przeboje Czerwonych Gitar” z roku 1997 to kompilacja największych przebojów polskiego zespołu, która zawiera 28 utworów. Płyta została wydana przez wytwórnię Polskie Nagrania Muza i jest częścią serii z dinozaurem. Płyta jest dostępna w formacie płyty kompaktowej (CD). Płyta jest uważana za jedną z najlepszych kolekcji wokalnych w historii polskiej muzyki rockowej i jest często grana na radiu.

Płyta „Największe Przeboje Czerwonych Gitar” zawiera takie hity jak “Nie zadzieraj nosa”, “Wędrowne gitary”, “To właśnie my”, “Taka jak ty”, “Anna Maria”, “Płoną góry płoną lasy” czy “W drogę”. Każdy utwór ma swój własny charakter i styl, od pop rocku po blues, od folkowej ballady po rockowe piosenki. Płyta pokazuje różnorodność i bogactwo twórczości Czerwonych Gitar, które grało przez ponad 50 lat i zdobyło wiele nagród i uznanie publiczne. Płyta jest też świadectwem zmian czasu i kultury, które wpłynęły na rozwój polskiej sceny muzycznej.

Shakin Stevens to walijski piosenkarz rock and rollowy, który zyskał największą popularność w latach 80-tych dwudziestego wieku. Jego prawdziwe imię to Michael Barratt, urodził się 4 marca 1948 roku w Ely, w Cardiff, w Walii. Shakin Stevens zaczął swoją karierę muzyczną w latach 60-tych jako wokalista i frontman zespołu The Sunsets, który grał rock’n’roll lat 50-tych. W 1977 roku wystąpił w musicalu Jacka Gooda „Elvis!” i zaczął pisać własne teksty piosenek. W 1980 roku jego przebój „This Ole House” trafił na pierwsze miejsce brytyjskiej listy przebojów, a jego album „Shaky” również stał się numerem jeden. W latach 80-tych wydał wiele hitów, takich jak „You Drive Me Crazy”, „Oh Julie”, „Shirley”, „Give Me Your Heart Tonight”, czy „Merry Christmas Everyone”.

Shakin Stevens jest znany ze swojej energicznej i zabawnej osobowości na scenie. Jest także aktywnym działaczem społecznym i charytatywnym. Zaangażował się m.in. w walce z AIDS. Jest także miłośnikiem zwierząt i posiada kilka psów.

Płyta “Merry Christmas Everyone” z roku 1991 to jeden z najbardziej znanych i lubianych albumów Shakin Stevensa. Jest to album pełen radosnych i energetycznych piosenek, które nawiązują do tradycji świątecznej. Album zawiera takie przeboje jak „Rockin’ Little Christmas”, „White Christmas”, „Silent Night”, czy „The Best Christmas Of Them All”. Album został wydany przez wytwórnię Epic w Wielkiej Brytanii i Europie. Album zdobył pozytywne recenzje od krytyków i fanów, a także doczekał się kilku nagród i wyróżnień. Album jest uważany za jeden z najlepszych albumów Shakin Stevensa i jedn z najlepszych albumów świątecznych wszech czasów.

Boney M. to europejsko-karaibska grupa wokalna, powstała w 1976 roku, założona przez niemieckiego producenta Franka Fariana, który był głównym autorem tekstów grupy. Pierwotnie mieszkający w Niemczech Zachodnich, czterej oryginalni członkowie oficjalnego składu grupy to: Liz Mitchell i Marcia Barrett z Jamajki, Maizie Williams z Montserrat i Bobby Farrell, artysta z Aruby.
Fenomenem tej grupy był fakt, że od 1980 roku różne składy zespołu występowały z różną obsadą personalną, dając koncerty jednocześnie w różnych miejscach świata.

Zespół zdobył wielki sukces na całym świecie dzięki takim hitom jak „Rivers of Babylon”, „Daddy Cool”, „Mary’s Boy Child/Oh My Lord” czy „Rasputin”. Zespół rozpadł się w 1989 roku po konflikcie między Frankiem Farianem a Liz Mitchell.

Płyta “Christmas With Boney M.” z 2007 roku to kompilacja świątecznych utworów zespołu Boney M., która została wydana 16 listopada 2007 roku. Jest to ponowne wydanie albumu “The 20 Greatest Christmas Songs” z zmienioną kolejnością utworów, która przywraca dwie piosenki z oryginalnego albumu świątecznego, które zostały wyłączone, oraz nagranie zespołu Daddy Cool Kids jako dodatkowe utwór. Płyta ta zawiera takie przeboje jak „Mary’s Boy Child – Oh My Lord”, „Feliz Navidad”, „Jingle Bells”, „Oh Come All Ye Faithful” czy „Auld Lang Syne”. Płyta ta była sprzedawana w różnych krajach i regionach. Płyta ta jest jedną z wielu kompilacji świątecznych, które Boney M. wydało w ciągu swojej długiej kariery. Zespół był znany ze swojej muzyki disco, euro disco, dance i eurodance, która była bardzo popularna w latach 70-tych i 80-tych w XX wieku.