PŁYTA DNIA 44/2023

Sarah Brightman urodziła się w 1960 roku w Berkhamsted, Hertfordshire. Jest angielską sopranistką, aktorką i tancerką, która zasłynęła z występów w musicalach Andrew Lloyda Webbera, takich jak Koty i Upiór w operze. Jest także pionierką i jedną z najpopularniejszych wykonawczyń gatunku classical crossover, czyli połączenia muzyki klasycznej z popem, world music i innymi stylami.

Sprzedała ponad 25 milionów albumów i 2 miliony DVD na całym świecie, a jej największym przebojem jest duet z Andreą Bocellim „Time to Say Goodbye”. Dwukrotnie śpiewała piosenkę olimpijską, w 1992 roku w Barcelonie i w 2008 roku w Pekinie. W 2012 roku została mianowana artystką UNESCO na rzecz pokoju

Płyta Sarah Brightman zatytułowana „Dive” z roku 1993 jest jej trzecim albumem studyjnym i pierwszym z producentem Frankiem Petersonem. Jest to znaczne odejście od jej poprzednich operowych prac, ponieważ jej łączącym motywem jest woda i ocean.

Cztery z piosenek na płycie są coverami:
„Captain Nemo” został pierwotnie nagrany w 1990 roku przez Dive;
„A Salty Dog” w 1969 roku przez Procol Harum;
„Johnny Wanna Live” w 1992 roku przez Sandrę.
Podobnie, „Once in a Lifetime” jest coverem piosenki Gregorian z 1991 roku zatytułowanej „Sadisfaction”, również wyprodukowanej przez Franka Petersona, choć z innymi słowami nawiązującymi do BDSM. Album zawiera 15 utworów o łącznej długości 51:36 i otrzymał pozytywne recenzje od krytyków, został również certyfikowany jako złoty w Kanadzie za sprzedaż ponad 50 tysięcy egzemplarzy.

The Kelly Family to zespół muzyczny, który składa się z członków jednej rodziny pochodzącej z różnych krajów. Grają głównie muzykę pop, rock i folk. Zespół został założony przez Barbarę Ann Kelly i jej męża Daniela Jerome’a Kelly’ego oraz ich dzieci w latach 70-tych XX wieku. Zespół odniósł sukces w Europie i na świecie, sprzedając ponad 20 milionów płyt i otrzymując wiele nagród. Niektóre z ich największych hitów to „An Angel”, „I Can’t Help Myself”, „Fell in Love with an Alien”, oraz „Nanana”.

Zespół był znany ze swojego nietypowego stylu życia, podróżując po Europie w starym autobusie szkolnym i śpiewając na ulicach i w metrze. Nie chodzili do szkoły, ale uczyli się sami pod okiem swojego ojca. Byli też bardzo religijni i zaangażowani w działalność charytatywną.

W 2002 roku zmarł ojciec zespołu, Daniel Kelly. W 2008 roku zespół ogłosił przerwę w działalności, a jego członkowie zajęli się solowymi karierami lub innymi projektami.

W 2017 roku zespół powrócił na scenę z nowym albumem „We Got Love” i trasą koncertową. Jednak nie wszyscy członkowie zespołu wzięli udział w tym powrocie. Brakowało między innymi Barby Kelly, która cierpiała na problemy psychiczne i zmarła w 2021 roku. Obecnie zespół nadal występuje i nagrywa nowe piosenki.

Płyta zespołu The Kelly Family zatytułowana “Best Of” z roku 1999 to kompilacja ich największych przebojów z lat 90-tych XX wieku. Zawiera 18 utworów, w tym „An Angel”, „I Can’t Help Myself”, „Nanana” i „Santa Maria”. Płyta była wydana w większości krajów Europy i osiągnęła wysokie miejsca na listach przebojów. Na płycie CD dodano także teledysk do piosenki „An Angel”, biografię oraz 20 zdjęć zespołu. Płyta pokazuje różnorodność stylów muzycznych zespołu, od popu i rocka po folk i muzykę religijną.

Płyta jest świadectwem popularności i talentu The Kelly Family, grupy, która była jednym z najbardziej znanych zespołów rodzinnych w historii muzyki.

Enya, naprawdę nazywa się Eithne Patricia Ní Bhraonáin (ang. Enya Patricia Brennan) jest irlandzką piosenkarką i kompozytorką, znaną z tworzenia nowoczesnej muzyki celtyckiej. Urodziła się w 1961 roku w Gaoth Dobhair, regionie Irlandii, gdzie mówi się po irlandzku.

Zaczęła swoją karierę muzyczną w 1980 roku, grając na klawiszach w rodzinnej grupie folkowej Clannad. W 1982 roku odeszła z zespołu, aby rozpocząć solową karierę, współpracując z producentem Nicky Ryanem i jego żoną Romą Ryan, która pisała teksty do jej piosenek.

Enya wypracowała swój własny styl muzyczny, łącząc wielowarstwowe wokale i klawisze z elementami różnych gatunków muzycznych, takich jak muzyka celtycka, klasyczna, kościelna, jazzowa, new age, world music i pop.

Jej muzyka jest często używana w filmach i serialach telewizyjnych. Jej utwór „May It Be” został nominowany do Oscara za najlepszą piosenkę oryginalną do filmu Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia (2001). Enya jest także laureatką czterech nagród Grammy za najlepszy album new age.

Album „The Very Best Of Enya” z 2009 roku jest drugim albumem kompilacyjnym irlandzkiej piosenkarki i kompozytorki, zawierającym jej ulubione utwory z całej kariery. Album został wydany przez Warner Music na całym świecie i przez Reprise Records w Stanach Zjednoczonych. Zawiera 22 piosenki na płycie CD, w tym wcześniej niepublikowaną wersję utworu “Aníron”, który Enya napisała do ścieżki dźwiękowej filmu Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia.

Album jest uważany za jeden z tych rzadkich “największych przebojów”, które sięgają głęboko, nie pozbawiając słuchacza podstaw. Z hitami takimi jak “Orinoco Flow”, “Caribbean Blue” i “Book of Days” w tle, łatwiej jest docenić mniej popularne, ukryte klejnoty muzyczne, takie jak “Cursum Perficio”, “Boadicea”, “Trains and Winter Rains” i “Anywhere Is”.

Céline Marie Claudette Dion, bardziej znana jako Celine Dion, jest jedną z najbardziej znanych i cenionych piosenkarek na świecie. Urodziła się w Kanadzie 30 marca 1968 roku, ale śpiewa zarówno po angielsku, jak i po francusku.

Jej największe przeboje to między innymi „My Heart Will Go On”, “The Power of Love” i “Because You Loved Me”. Sprzedała ponad 200 milionów płyt na całym świecie i zdobyła wiele nagród, w tym pięć Grammy. Niestety, cierpi na rzadką chorobę neurologiczną, która uniemożliwia jej występy na scenie. Jej siostra twierdzi, że Celine Dion nie poddaje się i stara się wrócić do zdrowia. Jest to bardzo odważna i utalentowana artystka, która zasługuje na podziw i szacunek.

Płyta „All The Way… A Decade Of Song” z 1999 roku jest pierwszą anglojęzyczną kompilacją największych przebojów Céline Dion. Zawiera dziewięć wcześniej wydanych utworów i siedem nowych nagrań. Dion współpracowała nad nowymi piosenkami głównie z Davidem Fosterem, a także z innymi producentami, takimi jak Max Martin, Robert John “Mutt” Lange, James Horner i Matt Serletic.

Płytę promował singiel “That’s the Way It Is”, który stał się kolejnym międzynarodowym hitem Dion. Na albumie znalazł się także duet z Frankiem Sinatrą “All the Way”, który otrzymał nominację do nagrody Grammy.

Płyta otrzymała głównie pozytywne recenzje od krytyków muzycznych, którzy chwalili zarówno stare, jak i nowe nagrania Dion. Płyta jest więc doskonałym podsumowaniem dziesięcioletniej kariery Dion na rynku anglojęzycznym i świadectwem jej niezwykłego talentu i sukcesu.

Thomas Anders to niemiecki piosenkarz, kompozytor i producent muzyczny, znany głównie jako członek duetu Modern Talking. Urodził się 1 marca 1963 roku w Münstermaifeld. Zainteresował się muzyką już w dzieciństwie i uczył się gry na fortepianie. W 1980 roku wygrał konkurs młodych talentów w Radiu Luxemburg i podpisał kontrakt z wytwórnią CBS. W 1984 roku założył z Dieterem Bohlenem zespół Modern Talking, który odniósł światowy sukces.

Modern Talking zakończył działalność w 2003 roku po pożegnalnym koncercie w Berlinie. Thomas Anders kontynuuje karierę solową i nagrał wiele płyt w różnych stylach muzycznych, takich jak pop, rock, dance czy jazz. Współpracował też z innymi artystami, takimi jak Sandra, Glenn Medeiros czy Uwe Fahrenkrog-Petersen.

„Songs Forever” to album Thomasa Andersa z 2006 roku, na którym zaśpiewał swoje własne wersje znanych przebojów z lat 80-tych i 90-tych. Album zawiera 13 utworów, w tym takie hity jak „Cry For Help”, „For Your Eyes Only”, „Tell It To My Heart” czy „You’re My Heart, You’re My Soul”. Album został wyprodukowany przez Achima Brochhausena i Petera Riesa, a aranżacje orkiestrowe stworzyli Achim Brochhausen i Manfred Honetschläger.

Album był promowany przez singiel „Songs That Live Forever”, który został wybrany do reprezentowania Niemiec w konkursie Grand Prix Eurowizji w 2006 roku. Na albumie znajduje się specjalna wersja tego utworu, nagrana z chórem i smyczkami. Album otrzymał mieszane recenzje od krytyków, którzy chwalili głos i interpretację Andersa, ale zarzucali mu brak oryginalności i świeżości. Niektórzy uznali album za nudny i przestarzały, a wybór piosenek za niewyważony i niepasujący do stylu Andersa.