Boney M. to europejsko-karaibska grupa wokalna, powstała w połowie lat 70, XX wieku (1974/6), założona przez niemieckiego producenta Franka Fariana, który był głównym autorem tekstów grupy. Pierwotnie mieszkający w Niemczech Zachodnich, czterej oryginalni członkowie oficjalnego składu grupy to: Liz Mitchell i Marcia Barrett z Jamajki, Maizie Williams z Montserrat i Bobby Farrell, artysta z Aruby.
Fenomenem tej grupy był fakt, że od 1980 roku różne składy zespołu występowały z różną obsadą personalną, dając koncerty jednocześnie w różnych miejscach świata.
BONEY M.
Niemiecki piosenkarz i autor tekstów Frank Farian nagrał utwór taneczny „Baby Do You Wanna Bump” w grudniu 1974 roku. Farian zaśpiewał powtarzającą się linię „Do you do you want to bump?” głębokim głosem (w całości stworzonym studyjnie), a także wykonując wysoki refren falsetowy. Kiedy płyta została wydana jako singiel, została podpisana jako „Boney M.”, pseudonim, który Farian stworzył dla siebie po obejrzeniu australijskiego serialu detektywistycznego Boney.
Pochodzący z Nadrenii Franz Reuther
odebrał ponad 800 złotych płyt jako Frank Farian
Po powolnym starcie piosenka stała się hitem w Holandii i Belgii. To wtedy Farian postanowił zatrudnić wykonawców, aby stworzyć grupę do występów telewizyjnych.
Jakże te początki były zagmatwane.
Farian znalazł modelkę Maizie Williams z Montserrat i jej jamajską przyjaciółkę piosenkarkę Sheylę Bonnick, a także tancerkę znaną tylko jako „Mike” na wczesne występy.
Również w 1975 roku dołączyła piosenkarka o imieniu Nathalie, ale wkrótce została zastąpiona przez urodzoną na Jamajce Claudję Barry. Potem Bonnick i Mike odeszli, a Maizie Williams sprowadziła Bobby’ego Farrella, egzotycznego tancerza z Aruby.
Do grupy dołączyła piosenkarka Marcia Barrett (z Jamajki), która sprowadziła Liz Mitchell, byłą członkinię Les Humphries Singers, aby zastąpić Claudję Barry, która odeszła w lutym 1976 roku, aby rozpocząć karierę solową.
Wreszcie ustalił się trwały skład grupy Boney M. : Liz Mitchell, Maizie Williams, Marcia Barrett i Bobby Farrell.
Dalsza kariera grupy potoczyła się błyskawicznie, wydano drugi singiel supergrupy „Daddy Cool”, który stał się hitem lata 1976 roku i utrzymywał się na topie zachodnioniemieckiej listy przebojów przez dwanaście tygodni.
Pierwszy album Boney M., Take the Heat off Me, został wydany również w 1976 roku. Zawierał utwory, które Marcia Barrett nagrała już z Farianem. Ponieważ głos Maizie Williams nie został uznany za odpowiedni do celów nagraniowych przez Fariana, a próba z Bobbym Farrellem wykonującym „No Woman No Cry” nie zadziałała, Farian postanowił użyć tylko Liz Mitchell i Marcii Barrett wraz z własnym studyjnym głosem do stworzenia brzmienia Boney M.
W 1977 roku Boney M. wydali swój drugi album, Love for Sale, który zawierał przeboje „Ma Baker” i „Belfast”. Grupa wyruszyła w swoją pierwszą dużą trasę koncertową z zespołem muzyków na żywo o nazwie „The Black Beauty Circus” (nazwa pochodzi od pierwszego zespołu Maizie Williams, „Black Beautiful People”). Love for Sale uzyskał status złotej płyty rok po premierze w Wielkiej Brytanii. Oba single z albumu dotarły do 1 miejsca w Niemczech i UK Top 10.
Co ciekawe, w latach swojej największej świetności muzycy Boney M. niezbyt chętnie koncertowali w naszym kraju, domagając się wysokich honorariów i to w dolarach lub markach. Członkowie zespołu uchodzili za „kapryśne megagwiazdy epoki disco”. Przy okazji koncertu na festiwalu w Sopocie w 1979 roku zażyczyli sobie nawet przelotów tylko i wyłącznie białym helikopterem. Jak wspominają pracownicy Telewizji Polskiej, aby to życzenie spełnić konieczne było specjalne przemalowanie wojskowego M-2. Gdy blask gwiazdy Boney M. nieco przyblakł, zaczęli regularnie przyjeżdżać do Polski, choć nie była to już ta sama grupa, która zawojowała muzyczną Europę.
Rok 1978 był największym rokiem dla grupy. Wydali nowy dwustronny singiel „Rivers of Babylon/Brown Girl in the Ring”, który był hitem w całej Europie, osiągając numer 1 w kilku krajach, a także stając się jednym z najlepiej sprzedających się singli wszech czasów w Wielkiej Brytanii. Stał się także ich najbardziej udanym singlem w Stanach Zjednoczonych, osiągając 30 pozycję na amerykańskiej liście przebojów pop. Następnie ukazał się ich najlepiej sprzedający się album, Nightflight to Venus, który zrodził kolejne hity z „Rasputin” i „Painter Man”. Kontynuując swój sukces, wydali „Mary’s Boy Child – Oh My Lord”, który był świątecznym singlem numer jeden w Wielkiej Brytanii w 1978 roku i stał się kolejnym z najlepiej sprzedających się singli wszech czasów. Również w 1978 roku Boney M. odbył bardzo nagłośnioną wizytę promocyjną w Związku Radzieckim, jako jeden z niewielu zachodnich artystów wraz z Eltonem Johnem, który to zrobił, chociaż utwory takie jak „Rasputin” nie zostały wydane w Związku Radzieckim ze względu na ich teksty.
Boney M. był pierwszym zespołem muzycznym z Zachodu (Niemiec) zaproszonym przez Leonida Breżniewa do ZSRR. Artyści przylecieli samolotem Aerofłotu z Londynu do Moskwy, gdzie na Placu Czerwonym zaśpiewali dla 2700 Rosjan. Rok później na scenie Opery Leśnej, podczas Sopockiego Festiwalu Interwizja wystąpił zespół Boney M. z zakazaną w Polsce piosenką Rasputin. Telewizja nadała ten występ z jednodniowym opóźnieniem, wycinając kontrowersyjną – mającą godzić w sojusz z ZSRR – piosenkę (Wideo z tego występu można obejrzeć poniżej za pośrednictwem kanału VEVO YouTube).
Lata 80 to pasmo wzlotów i upadków. Producent pozwolił Bobby’emu Farellowi wokalnie udzielać się w piosenkach Boney M. (Train to Skaville i We Kill the World). Nie trwało to jednak długo z prostej przyczyny – w 1981 roku Farrell został wyrzucony z zespołu po nagraniu piątego albumu Boonoonoonoos. Powodem miało być nieprofesjonalne podejście tancerza do obowiązków, a jego miejsce zajął Reggie Tsiboe.
Reggie Tsiboe został zatrudniony, aby zastąpić Farrella jako nowy męski członek Boney M. w 1982 roku, ale single „The Carnival Is Over” i „Jambo” wypadły słabo, a siódmy album grupy Ten Thousand Lightyears, wydany w 1984 roku, oznaczał kolejny komercyjny punkt na 23 miejscu na niemieckich listach albumów.
Do zespołu Bobby Farell powrócił w 1984 roku.
Grupa powróciła do niemieckiego Top 20 jesienią 1984 roku z „Kalimba de Luna” (hit Top 10 we Francji) i „Happy Song” (cover piosenki włoskiego zespołu Italo-disco Baby’s Gang), ten ostatni pod wpływem powrotu Bobby’ego Farrella do grupy. Obie piosenki były kopiami oryginalnych włoskich przebojów Tony’ego Esposito i Baby’s Gang.
W 1985 roku Farian wyraźnie zaczął tracić zainteresowanie grupą, a ich ostatni i ósmy album studyjny Eye Dance był powszechnie uważany za nieinspiracyjny i rozczarowujący. Po obchodach 10-lecia Boney M. na początku 1986 roku, grupa oficjalnie rozwiązała się po wydaniu nieudanego komercyjnie singla „Young, Free and Single”, który osiągnął zaledwie 48 miejsce na liście przebojów.
Od tego momentu, zostały stworzone różne wcielenia grupy, przy współpracy Fariana, inni członkowie grupy bez jego udziału tworzyli formacje o nazwie Boney M. i koncertowali w tym samym czasie w różnych częściach globu.
W tym czasie Bobby Farrell zawarł umowę na nowy album Boney M., który miał zostać nagrany bez Fariana w Belgii. Kiedy Farrell nie pojawił się ani na nagraniu, ani na trasie koncertowej, a Maizie Williams nie śpiewała na płycie, album został wydany jako pierwszy solowy album Liz Mitchell No One Will Force You.
W październiku 1988 roku klasyczny skład Boney M. ponownie spotkał się bez producenta Franka Fariana na albumie Greatest Hits of All Times – Remix ’88, ale napięcie między członkami było wysokie, a Liz Mitchell odeszła wiosną 1989 roku, aby zostać zastąpioną przez Madeleine Davis. Podczas gdy Mitchell promowała swój solowy album, grupa nagrała singiel „Everybody Wants to Dance Like Josephine Baker”, bez wiedzy i zgody Fariana. Zespół został zagrożony działaniami prawnymi ze strony producenta w związku z używaniem nazwy Boney M., singiel został następnie wycofany, a Farian wydał „Stories” z własnym nowym składem Boney M. z Liz Mitchell, Reggie Tsiboe i dwoma nowymi członkami, Sharon Stevens i Patty Onoyewenjo, „Stories” osiągnął 11 miejsce na szwajcarskich listach przebojów. Drugi album z remiksami Greatest Hits of All Times – Remix ’89 – Volume II został wydany, ale wypadł słabo.
Prawa do nazwy „Boney M.” były przedmiotem kontrowersji, a nawet spraw sądowych między byłymi członkami zespołu a producentem Frankiem Farianem od końca 1980 roku. Farian, człowiek, który w rzeczywistości stworzył grupę, kontynuował pracę z Liz Mitchell i jej składem przez cały 1990 i 2000. W styczniu 2007 roku Zanillya Farrell (córka Bobby’ego Farrella) i Yasmina Ayad-Saban (była żona Farrella) odnowiły znak towarowy na nazwę Boney M. w Niemczech na okres 10 lat.
W styczniu 2009 roku Farian wydał singiel „Felicidad America (Obama Obama)”, wersję piosenki Boney M. z 1980 roku „Felicidad (Margherita)” z nowym tekstem o nowo wybranym prezydencie USA Baracku Obamie. Piosenka została nagrana z dwoma nowymi wokalistami i przypisana do „Boney M. feat. Sherita O. & Yulee B.”
W marcu 2015 roku Farian wydał Diamonds, box 3CD z okazji 40-lecia Boney M. Zawierał on zremasterowane wersje oryginalnych hitów lub wcześniej niepublikowanych wersji, płytę z remiksami i nowy cyfrowy singiel „Song of Joy” z udziałem Liz Mitchell. Wydano również zestaw DVD.
W lutym 2017 roku wystąpili na ceremonii zamknięcia karnawału Patras w Patrasw Grecji. Pod koniec 2017 roku ukazał się album World Music for Christmas wraz z singlem i teledyskiem „Like Diamonds in the Sky” z udziałem Liz Mitchell, opartym na El Cóndor Pasa.
